μονήρης

-ες (ΑΜ μονήρης, -ῆρες)

1. αυτός που ζει μόνος του, αυτός που ζει απομονωμένος από τους άλλους, απόκοσμος, μοναχικός, έρημος

2. (για λέξεις) αυτή που απαντά μόνο μια φορά ή αυτή που δεν σχηματίζει παράγωγα

νεοελλ.

1. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα μονήρη

(μικρβλ.) σύμφωνα με ορισμένα συστήματα βιολογικής ταξινόμησης, βασίλειο το οποίο περιλαμβάνει τα βακτήρια και τα κυανοφύκη

2. φρ. «μονήρες άνθος»

βοτ. το μοναδικό άνθος το οποίο φύεται στο άκρο ανθοφόρου βλαστού ή κλάδου, όπως είναι λ.χ. η παπαρούνα

μσν.-αρχ.

το θηλ. ως ουσ. ἡ μονήρης

είδος πολεμικού πλοίου με μία μόνο σειρά κουπιών.

επίρρ...

μονήρως (Α)

με μονήρη τρόπο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μον(ο)-* + -ήρης (< ἀραρίσκω «συνδέω, εφοδιάζω»), πρβλ. κωπ-ήρης. Το -η- τού τ. οφείλεται στη λειτουργία τού νόμου τής «εκτάσεως εν συνθέσει»].